Door landsparing meer ruimte voor wilde natuur

Eind juni stond hij met de Britse milieu-econoom Ian Bateman in Nature met een commentaar over dit onderwerp.

Het idee van landsparing staat in contrast met het idee van landsharing. Bij landsharing zet men in op meer extensieve landbouw, waarbij direct op of naast de akker meer ruimte is voor natuur. De impact ter plekke is lager en de biodiversiteit hoger. Echter, als de opbrengst van de oogst hierdoor omlaaggaat en je de vraag naar voedsel niet omlaag brengt, zal dit een impact hebben op de biodiversiteit op andere plekken op de wereld van waar je het voedsel importeert.

Illusie van de focus

Maar waarom omarmt men het idee van landsparing niet als de belangrijkste oplossing, vragen de onderzoekers zich af. Een belangrijke reden die ze aandragen is de fout van de ‘illusie van de focus’. Het is een theorie aangedragen door Nobel-laureaat Daniel Kahneman, die aantoont dat als we te veel focussen op één aspect, we het totale plaatje uit het oog verliezen. Zoals dus het focussen op de lokale toename van biodiversiteit en daardoor tegelijkertijd het globale plaatje negeren.

Lang was het lastig voor onderzoekers en beleidsmakers om goede data voor globale vragen te krijgen en in modellen te zetten. Die data en modellen zijn de laatste jaren fors verbeterd. Als voorbeeld noemen de auteurs een online tool in het VK om de effecten van beleidsbeslissingen rondom aanplant van bos en voedselproductie uit het VK wereldwijd te analyseren.

De onderzoekers concluderen dat de belofte van landsparing nu echt niet langer genegeerd kan worden.

Meer lezen over dit onderwerp? Eerder plaatsten we er dit artikel over.