Dromen van vlinderbloemigen

Vlinderbloemigen: alleen het woord al maakt vrolijk. Stikstof binden uit de lucht en dat, omzetten in eiwitrijke voedingsmiddelen, die het onmisbare aminozuur lysine bevatten. Niet verwonderlijk dat steeds meer mensen dromen van vlinderbloemigen. Alleen zijn die dromen nogal verschillend.

Bonen en peulvruchten vormden eeuwenlang een essentieel onderdeel van het menu. Zon zestig jaar geleden echter namen zowel de consumptie als de productie in Europa af. De laatste jaren echter groeit de belangstelling weer. Vooral virtueel. Er zijn inmiddels  verschillende promissory narratives in omloop: Verhalen van onderzoekers, actiegroepen en bedrijven die een belofte inhouden van vlinderbloemigen voor duurzame ontwikkeling. 

Als stof voor dromen zijn vlinderbloemigen wat promiscue schrijven George Cusworth en collegas in een recent artikel in Global Environmental Change. Voor de een zijn ze een Europees alternatief voor soja-eiwit in veevoer, voor de ander een grondstof voor plantaardige vleesvervangers. De een wil ze zo natuurlijk mogelijk eten, de ander ziet ze juist als eiwitrijke basis voor gemaksvoedsel. 

Cusworth en collegas hebben aardig wat woorden nodig, maar komen uiteindelijk op drie sleutelgebieden voor consensus: Vlinderbloemigen als (gedeeltelijk) alternatief voor stikstofkunstmest; als bron van eiwit voor mens en dier en als meer sociaal geaccepteerd dan andere eiwitbronnen zoals insecten en kweekvlees. 

 

Beeld: Stikstofbinding via wortelknolletjes (Rasbak op de Nederlandstalige Wikipedia, CC BY-SA 3.0, https://commons.wikimedia.org/w/index.php?curid=3194333)